Z rodziny biednego duchownego wywodził się drugi ?szestidiesiatnik”, Mikołaj Uspieński, również absolwent szkoły duchownej, po której bez powodzenia próbował studiów uniwersyteckich. Debiutował w 1857 r. opowiadaniami Starucha i Chrzciny, które przeszły bez echa; krótkotrwały rozgłos przyniósł mu cykl opowiadań Szkice z życia ludu, z uznaniem przyjęty przez rewolucyjną demokrację ? Czernyszewski utwory te przeciwstawiał nowelom wiejskim Turgieniewa i Grigorowicza z lat 40-tych. W opowiadaniach tych Uspieński dał surową, bliską naturalizmowi monografię środowiska wiejskiego z epoki poddaństwa, ukazał nędzę, cierpienia i tragedie, ale też apatię, bezmyślne okrucieństwo i brutalność obyczajów zacofanych mas chłopskich. Gdy jednak krytyka radykalna akcentowała prawdziwość opisów i obserwacji tego cyklu, obóz liberalny zarzucił Uspieńskiemu sprofanowanie ideałów ludowych i demokratycznych. Następne utwory pisarza, mimo pewnych walorów literackich, nie wzbudziły w ogóle zainteresowania; zapomniany przez wszystkich Mikołaj Uspieński zakończył życie w 1889 r. samobójstwem.

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA