Człowiek hubrystyczny sztucznie podnosi wagę informacji potwierdzających i dewaluuje doniosłość informacji zaprzeczających. Przypisuje duże znaczenie informacjom wskazującym na zewnętrzną atrybucję własnych niepowodzeń i zupełnie ignoruje opinię, z których wynika, że klęska spowodowana została brakiem silnej woli. Zmiana rzeczywistej wagi informacji o świecie i o sobie zaburza proces weryfikacyjny.
Rewizja i interpretacja są znaczącym mechanizmem obronnym. Mają one jednak swoje granice. Najłatwiej ich dokonywać, gdy informacje płynące ze świata są niepewne, wieloznaczne i niedookreślone. Ponieważ większość informacji o „ja” ma taki charakter, można je poddawać interpretacji i elabo- racji. Czasem jednak człowiek otrzymuje dane wiarygodne, takie jak wyniki analiz lekarskich, oceny sformułowane przez autorytety naukowe czy niekwestionowane dokumenty histo-ryczne. Rewizja ich jest trudna. Wywołuje ona dezaprobatę społeczną hubrysta może zostać posądzony o fałszerstwo. W takich okolicznościach musi on poszukiwać innych metod utrzymania obrazu swojej nieprzeciętnej osobowości.
Zabiegi manipulacyjne. Ważne znaczenie w systemie osobistej obrony mają zabiegi manipulacyjne. Należą one do bardziej aktywnych metod utrwalania obrazu hubrystycznego. Człowiek próbuje więc manipulować źródłami informacji niekorzystnych. Próbuje tak wpływać na szkołę, środowisko pracy czy środki przekazu, aby generowały one informacje potwierdzające i jednocześnie blokowały informacje zaprzeczające. Aby urzeczywistnić te cele, człowiek hubrystyczny może stosować środki administracyjne i biurokratyczne, sankcje i represje. Manipulacja często opiera się na sile.
Wyróżnia się dwie strategie manipulacji. Pierwszą z nich nazywa się strategią pozytywną (nagradzającą). Chcąc zmienić negatywny stosunek danej osoby lub grupy osób do siebie, człowiek hubrystyczny obdarza ich nagrodami, obiecuje awans, wyraża pozytywne opinie o ich poczynaniach. Ucieka się do ingracjacji.
