Iskra

Wokół ?Iskry” i jej redaktora skupiła się cała plejada pisarzy określanych zwykle mianem ?poetów Iskry”.. Nie byli to poeci wysokiego lotu, ich twórczość nie pozostawiła głębszego śladu w rozwoju poezji rosyjskiej, należy jednak pamiętać, że przyczynili się w pewnym stopniu do popularyzacji literatury polskiej dzięki przekładom utworów Mickiewicza i innych poetów polskich. W plejadzie tej najpoważniejsze miejsce zajął Dymitr Minajew, niezwykłe płodny tłumacz i poeta całkowicie związany z aktualną problematyką dnia. Jednak natychmiastowa reakcja na bieżące wydarzenia często niekorzystnie odbijała się na poziomie artystycznym satyry Minajewa. Kontynuował on tradycję parodii skierowanej przeciw programowi sztuki czystej, nie osiągając jednak mistrzostwa ?Koźmy Prutkowa”. Jako jeden z pierwszych wprowadził do publicystyki rosyjskiej wierszowany felieton na aktualny temat. Chętnie sięgał do epigramatu opartego na grze słów. Minajew w eksperymentach w zakresie wersyfikacji wykorzystywał także kalambur i rym złożony, wykazując na tym polu wiele inwencji i pomysłowości. W latach 70-tych poezja obywatelska całkowicie wyparła sztukę czystą. Ale w jej triumfie kryły się już zalążki upadku i kryzysu. Poezji tej zabrakło szerokiego oddechu lat ożywionej działalności Niekrasowa, nie pociąga już ona ani nowością tematyki, ani eksperymentem formalnym. Nie znajdziemy w niej nazwisk poetów wybijających się ponad poprawną przeciętność.